Omdat we de weermannen van Montreal bedreigd hebben was het vanaf nu echt heerlijk weer!! Dit verklaart de afwezigheid van onze dagelijkse blogs. (We zijn natuurlijk ook super hard aan het werk aan onze stage hoor! die bruine kleur had ik ook al voordat ik wegging… nee ik lig niet elke dag in een park…. heus!)
Ik waarschuw wel alvast, aangezien het een tijd terug is dat we een redelijk normale blog hebben gemaakt wordt hij een beetje lang… denk ik!
Zoals ik al eerder vermeld had is het weer ineens geweldig geworden! Als echte locals besloten we onze minivelo’s te pakken en richting het eiland voor Montreal te vertrekken. We volgde de weg die we, na lang beraad, op onze kaart hadden uitgestippeld. We kwamen bij de rivier aan, maar huh…. hoe kom je aan de overkant… Julia keek omhoog, en schrok zich een hoedje!!! Daarboven, heel hoog, bevond zich een brug. OEPS!!!
We beklommen, met fiets!! (echt, we hebben al bijna fietsbenen!) de berg, en sloegen goed af. De brug was echt enorm en het toegevoegde fietspad was geen overbodige luxe voor mensen die liever niet over de snelweg fietsen.
Het was het wel waard! Want de overkant was hardstikke mooi. De rest van de dag hebben we lekker in het gras gelegen, en vrije school kinderen gespeeld met bloemenkransen. (Ook hebben we gewerkt aan onze frisbee kunsten, want dat is naast ijshockey de nationale sport hier…)
Het eiland verloor iets van zijn magie nadat we een metrostation vonden, en iemand ’s avonds tijdens het uitgaan doodleuk vermelde dat het eiland hartstikke nep was… Een soort Flevoland dus.
We hebben die avond voor het eerst poutine gegeten, lees de vorige blog voor een beschrijving. Logisch dus dat we het daarna hebben proberen te vergeten met ijsjes.
Ik weet van mezelf dat ik niet bekend sta om mijn beste ideeën, en toen ik las dat een van de mustsees de zonsopgang op de berg was, wist ik dat we dit meteen moesten doen!
Maandagochtend was het zover. Om half 4 ’s ochtends sleepte ik Julia uit haar bed, want ze moest en zal ook mee gaan! In het donker, bepakt met een thermosfles met thee, warme truien en een camera fietsten we het eerste stuk. De fiets werd snel neergezet, want de berg was best stijl. In het pikkedonker slopen we door het bos de berg op. (Het zal als geen verassing komen dat we beide bang waren in het donker.)
De eekhoorns, blaadjes en de slapende zwervers op de berg leken ineens op grote enge monsters, maar ook die trotseerde we! Eenmaal op de berg kozen we een goed plekje uit en begonnen aan ons ontbijt! (Het was inmiddels half 6)
De zonsopgang was echt mooi, en dit was zeker een once in a lifetime experience… (vooral omdat ik mezelf, en Julia nooit meer zo gek krijg om om half 4 een berg te gaan beklimmen)
(random foto van mij in actie op de markt en een vrouw die doet alsof ze geen engels kan)
Ik zal, aangezien de blog anders echt 100 pagina’s lang wordt, niet teveel uitweiden over onze doordeweekse stagedagen op de uni. Het gaat een beetje zo:
we staan op, kijken of het weer goed genoeg is om hard te lopen, fietsen na ons ontbijt (met ei!!) richting de universiteit (of een coffeeshop). Hier ploffen we neer in de studentlounge (een grote ruimte vol met stoelen en banken waar je zonder schoenen mag slapen, werken, chillen of eten (eigenlijk niet, maar iedereen doet het) waar we gaan werken aan ons kookboek. Voor inspiratie moeten we soms uit eten gaan, of naar leuke food design bedrijfjes. (Oh wat is het leven toch zwaar haha). Dit houden we meestal lang genoeg vol om daarna nog even op facebook te zitten of in een park te liggen, wat iedereen hier doet vanaf het moment dat de zon schijnt. ’s avonds proberen we recepten uit, en fotograferen deze. Heerlijk!
We zijn erachter gekomen hoe de mensen hier achterop fietsen zitten! De fietsen hier missen namelijk een achterkant. (dat ding boven je wiel, waar je op kan zitten…) Als je hier achterop wil zitten, zit je … jawel… op je zadel!! Degene die fietst staat (of zit op de schoot, kan ook) Let wel op dat als iemand anders fietst je elkaar iets sneller kwijt raakt. Wat niet echt bevorderlijk is als je geen telefoon hebt. Maar no worries! We hebben elkaar weer gevonden! (Ik heb wel iemand van zijn date berooft, want ik vond het nodig dat hij me ging helpen zoeken.)
Best, (ons nieuwe woord, dankjewel pippi)
bakingcaveman 